Jest już końcówka lutego, minęła już ponad połowa mojej wymiany. Jednak ja ciągle jestem głodny kolejnych przygód i wrażeń. Ostatnie dwa miesiące były czasem wyjątkowo spokojnym, bowiem w szkole nie było zajęć. Meksykanie na poziomie preparatorii – odpowiednikowi naszego liceum, zimą mają ponad dwa miesiące wakacji, bowiem przerwa w nauce trwała od 7 grudnia do 11 lutego. W tym czasie miałem możliwość obejrzenia wielu filmów i przeczytania książek, aby szlifować hiszpański, bo kolejne dni spędzałem w domu.
Pod koniec stycznia dołączyłem do orkiestry szkolnej złożonej z trąbek i werbli, do tak zwanej bandy de guerra.
W Meksyku prawie każda szkoła państwowa ma swoją bandę. Jest to połączenie muzyki i dyscypliny wojskowej, bowiem poza nauką gry na trąbce uczę się też musztry. Banda de guerra to coś, co nie ma w Europie żadnego odpowiednika, to coś na wzór orkiestry wojskowej. Nosi się piękne mundury, maszeruje, wykonuje zwroty i wydaje się komendy, jak w wojsku. Banda de guerra jest ozdobą uroczystości szkolnych i patriotycznych, to coś wspaniałego. Zapragnąłem być częścią tej ekipy i zostałem przyjęty. Uczę się gry na trąbce – sygnałówce.
Do szkoły wróciłem 11 lutego, a już trzy dni później ją opuściłem, bowiem 14 lutego wyruszyłem w kolejną podróż rotariańską do wioski Guerrero Negro. Znajduje się tam spokojna laguna, do której co roku przypływa około 1500 wielorybów szarych, aby rozmnażać się i opiekować się młodymi. Mogliśmy podziwiać te wielkie ssaki z bliska, mogliśmy je dotykać, a nawet całować. Podpływały do naszej łodzi, chciały się bawić. Coś wspaniałego!
Następnie pojechaliśmy w góry Sierra de San Francisco. Tam obejrzeliśmy indiańskie malowidła naścienne, mające około 10,800 lat!
Po pięciu dniach przygód wróciliśmy do naszych miast i do codziennych zajęć.
Za trzy tygodnie po raz drugi zmienię rodzinę i rozpocznę ostatni etap wymiany. Chcę nauczyć się jak najwięcej i mieć piękne wspomnienia.
